Keskin virajlar, dik yokuşlar, zor koşullar, çamurlu yollar, kötü hava şartları… Elbette bulunduğumuz yere güllük gülistanlık, tam da hayal ettiğimiz gibi şakıyan kuşlar, uçuşan kelebekler, şırıl şırıl akan dereler arasından süzüle süzüle gelmedik. Ne badireler atlattık! Hâlihazırda atlatıyoruz ve atlatacağız da. Çünkü hayat böyle bir şey!
Peki, hayallerimizin o sıkıntılı anlarda bizi yüreklendiren sönmek üzere olan yaşama sevincimizi körükleyen bahar rüzgârı olduğunu düşündünüz mü? Öyle bir anda eser ki açık yaralarımıza ihtiyacımız olanı getiriverir.
Hayali herkes yarasına göre tanımlar. Dil kurumumuz dermanı bakınız bizlere şu şekilde sunmuş:”gerçekleşmesi özlenen şey” Soralım o hâlde biz de “Kimler hayalini nasıl özler?”.
· Uzaklarda sevdiği, beklediği olan özlemden sızlayan burnunun direğine Neşet Ertaş türküsünü merhem eder. Kulak verelim üstada: Bilirim sevdiğim kusurun yoktu/ Sana karşı benim hayalim çoktu/Felek yağmur oldu üstüme yağdı/ Yaşları gözüme dolan dünyada.
· Başka diyarlardan kaderinin rüzgârıyla savrulan genç, el sallar uçak görünce. Onun hayali memleketidir. Anasıdır. Her zerresiyle bu hayale kavuşmanın özlemini yaşar.
· Bir diğeri hayalini gerçekleştirmek için çaba harcar. Ancak vakit tamam olmamıştır. Demlenmeye ihtiyacı vardır. Özlemini zamanın güvenilir kollarına teslim eder ve bekler.
Özlemlerine hayallerini katık ederek zorluklarını aşan daha nicelerimiz vardır. Adından da anlaşılacağı gibi Hayalî Bey de onlardan biridir. Zamana adını hayal ve özlem kokan beyitleriyle kazımıştır. Berceste beyti “Cihân ârâ cihân içindedir ârâyı bilmezler/O mâhîler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler” Bu gazeliyle “hayal perdesini aralayıp dünyaya anlam penceresinden “ bakar.
Velhasıl “Hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde /Bir türkü tutturmuşum duyuyorsun değil mi? “Türküler hayalsiz olur mu? Barış Manço’nun şarkısı eşliğinde diyelim ki:
“Hava nasıl olursa olsun, hayallerimize bir adım daha yaklaştığımız bir gün olsun!”