DOĞA KENDİNİ GİZLEMEZ İNSANLA MÜCADELE ETMEZ! “ÖĞRETİR”

Doğa,  gören gözler ve tadan ruhlar  için  en iyi  öğretmendir.
Doğanın  her koşulu ve  zamanı ayrı  birer öğreti  kaynağıdır.  Öyle  ya  sonbaharı, kışı, ilkbaharı ve yazı  ayrı    özellikler ve  kazanımlar  sunar.  
Doğa özü  gereği, anlaşılmayı bekler. Doğa, içinde kendisinin  insana karşı  açtığı bir mücadele   barındırmaz. İnsan doğaya yönelik içinde ruhsal  ve fiziksel  mücadele hisleri  barındırır.  Eş deyişle insan doğaya karşı mücadeleye    girişir.  Çünkü, doğa yalnızca   bir  seyircidir.  Gözlemcidir. Sınav ortamıdır. İnsanların doğayı  aşmak için   giriştikleri   her  mücadeleyi doğa  gözleri parlayarak gururla izler. 
* * *
Allah’ın  CC verdiği   nimetlerle  doğa insanın  tüm ihtiyaçlarını   karşılar.   Güneşiyle, yıldızıyla, suyuyla,  kar  örtüsüyle,  yağmuruyla,  bitki  örtüsüyle .. insanın  karşısında değil! yanında  olduğunu   fısıldar. İşte  bu  nedenle doğa anlaşılmayı  ve  feth edilmeyi   bekler.   
Doğaya yönelik  girişilen  her etkinlikten  sonra    insan yeni   deneyimler, bilgi ve beceriler   kazanır.   İnsan doğaya yönelik atılan  her  adımda    farklı ve geniş bakış açıları kazanır.   Böylece  doğrudan  doğayı,  dolayısıyla  da  kendini ve insanları daha iyi anlar, tanır ve  iletişim  kurar. 
* * *
Doğa  huzurlu ve dingin ortamlarıyla   insanın iç alemini   yanı biliş süreçlerini  etkiler.
İnsanın  kendini, doğayı  ve  çevreyi    anlamaya  çalıştığı her adımı  iç bilişini harekete geçirir. 
Doğa öğretilerinde  belirli kitabi kuram ve öğretme-öğrenme  ilkeleri   yoktur.   İnsanın yalnızca içten gelen  bir bilişi vardır. 
Doğa  insandan  hiç  bir şeyini  saklamaz ve gizlemez. Aksine  insan doğaya  gözlerini kapar.  İnsan çıkılmayacak yerde  yola  çıkar, yapılmayacak yerde bina-konut-köprü yapar. Böylece gözlerini doğaya  ve gerçeğe  kapayan insandır. 
* * *
Sonuç olarak doğa, yaşam  öğretileri   için en büyük öğretmendir.  Bu öğretmenden faydalanmak için doğayı anlamak,  onunla  birlikte yol  almak  gerekir.   Doğanın koşullarına uygun  kullanılmasıyla   kazanan hep   insandır. Bu kazanım  eğitimde ve  öğretimde   sanalla ve tabletle  değil! doğayla  haşır – neşir olmayla   yani  gerçek  yaşamla  iç içe olmayla  elde  edilebilir.
 Aksi  halde hayatında ilk kez  karınca ya da uğur böceği gören çocuğun   onları  bilgisayar,  tablet ve cep  telefonu  ekranında    resim ve fotoğraf  büyütme hareketleriyle büyütmeye  çalışması gibi  hem çocuk hem ebeveynler hem de eğitim sisteminin garip  halleri  daha çok ortaya  çıkar.  Doğa  buna bir şey demez. Çünkü;   “doğa,  kendini gizlemez. İnsanla  mücadele etmez! öğretir,  çünkü, o  en iyi öğretmendir.”    Oysa doğanın nimetlerini  görmezden gelen ya da göremeyen  ve doğayla mücadeleye girişen  ise hep  insandır.