Çocuk…
Ne demek mi? Dünyadaki en samimi, en doğal varlık bence. Terazinin bir kefesine bir çocuğun samimiyetini, diğer kefesine tüm dünya büyüklerinin samimiyetlerini koyun çocuğunki ağır basar. Hiç kötülük düşünmez çünkü. Herkes mutlu olsun ister. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmaz. Küçücük şeylerden mutlu olur.
Ben şu sloganı çok severim: “ ÇOCUK GÜLERSE DÜNYA GÜLER.” İşte bu süreçte de aklıma hep gönlümde olanlar geliyor. Çocuklar acaba nasıl etkileniyor olanlardan? O küçücük yüreklerde hangi fırtınalar kopuyor? İşte bu çok mühim bir mesele…
Bir zamanların masum çocukları olan, şimdinin gözü dönmüşlerine bakıyorum. Ne değişiyor acaba büyüyünce onlarda. Masumiyetlerinin üzerine çok kalın perdeler mi çekiyorlar? Nasıl bu kadar kötü olabiliyorlar? Dünyanın en masumlarına saldıracak kadar kötü…
Böyle düşünceler içindeyken bir ses duyuyorum!
- “ Ben gülmek istiyorum!” ve başka bir ses
- “ Ben dilediğimce oyun oynamak…” ve başka…
- “ Her şeye rağmen mutlu olmak…”
- “ Ben kim miyim? Ben ÇOCUK! Hani senin, dünyanın geleceği olan!
O zaman çağrım tüm dünya çocuklarına…
Merak Et Çocuk!
En çok yaptığın şeyi yap ve sor. Kıyıda yatan kardeşinin neden öldüğünü öğren. Ara sıra bazı yerlerden gelen o yüksek sesin ve ardından yükselen dumanların nasıl oluştuğunu araştır.
Oyna Çocuk!
En sevdiğin şeyi yap ve oyun alanına müdahale edenlere inat oyna. Bahçeni dört duvara çevirenlere, onu da çok görüp dört duvarına mermi yağdıranlara inat oyna. Tel örgülerle ip atla mesela, mermileri topla misket oyna, bombalardan birini al ve çift kale maç yap arkadaşlarınla.
Gülümse Çocuk!
En iyi yaptığın şeyi yap ve gülümse kötü adamlara. Kim bilir? Belki dönerler yanlışlarından. İçlerindeki çocuğu fark ederler belki ve aralarlar büyümüşlük perdesini, oradan bakarlar sana masumca…