Yine mübarek Ramazana kavuştuk çok şükür.
Bakış açısı çok önemlidir derim her zaman. Biri gözlerine, düşüncelerine engeller koyar, bakar etrafına hiçbir şey göremez; biri kaldırır önündeki engelleri, kâinat önüne seriliverir tüm güzelliğiyle… Olumsuzlukları görmeyecek miyiz o zaman? Hayır, tabiî ki… Ama inançlı insan o olumsuzluklara bile imtihan sırrıyla baktığından işler değişiyor. Narında hoş, nurunda hoş deme meselesi… Rabbimizin verdiğine her türlü şükrederiz. Şükredince çoğalır çünkü. İmtihanına da sabrederiz, sabrın sonunun selamet olduğunu bilerek.
İşte oruç da bu şükre ve sabra ne güzel bir kapı… Oruca engellerinle bakarsan; “Bilmem kaç saat aç kalıyorum.” ifadesi karşılar seni. Oysaki işin aslı öyle mi ya… Oruç; kardeşliği pekiştirir mesela. Gittiğin ve verdiğin davetlerle paylaşırsın bu mutlu anları. Nimetlerin farkına varırsın; o envai çeşit nimetleri yiyemediğinde. Açın halinden anlarsın mesela… Aslında ne de zormuş yaşam şartları dersin, hatırlarsın sadakayı, zekâtı… İbadetlerimiz daha çoklaşır. Şeytanlar bağlanır ve şuç oranlarında fark edilir oranda düşüş yaşanır. Say say bitiremeyiz değil mi; orucun bize ve topluma faydalarını. En önemlisi oruç; bize acizliğimizi fark ettirir. Bu konuyu çok iyi anlatan bir hadis var:
Cenâb-ı Hak nefse demiş ki: "Ben neyim, sen nesin?"
Nefis demiş: "Ben benim, Sen sensin."
Azap vermiş, Cehenneme atmış, yine sormuş. Yine demiş: "Ene ene, ente ente." Hangi nevi azabı vermiş, enâniyetten vazgeçmemiş.
Sonra açlıkla azap vermiş. Yani aç bırakmış. Yine sormuş: "Men ene? Ve mâ ente?"
Nefis demiş: "Ente Rabbiye'r-Rahîm., Ve ene abdüke'l-âciz." Yani, "Sen benim Rabb-i Rahîmimsin. Ben senin âciz bir abdinim.
İşte tam da bu nedenle;
TUT BİZİ ORUÇ!
Nefsin dehlizlerinde kaybolmaktan alıkoy.
Zira zorlanıyoruz bazen,
Çabuk aldanıyoruz.
İstemiyoruz aslında…
Senle kolaylaşıyor o karanlık dehlizden kurtulmak
İşte bu yüzden ne olur
TUT BİZİ ORUÇ!